Złapałem kamery i zacząłem je ustawiać w salonie i sypialni mamy.
Kiedy skończyłem, zauważyłem stos nowych rachunków za leczenie na kuchennym blacie. Przejrzałem je i poczułem gulę w gardle. Kwoty były ogromne.
„Nancy!” „Zadzwoniłem. „Czy wiesz coś o tych rachunkach?” Wcześniej ich tam nie było. »
Nancy podeszła i rzuciła okiem na papiery. „Och, przychodzą co miesiąc. Jane zazwyczaj im płaci. »
Jego słowa mnie oszołomiły. Zaczynałem myśleć, że to wszystko jest jakimś żartem.
Kilka dni później mama zadzwoniła do mnie ze swojego pokoju. W jej głosie słychać było niepokój. „Zginął mój złoty pierścionek” – powiedziała mi.
Poczułem, jak mój żołądek się skręca. Nadszedł czas, aby sprawdzić kamery bezpieczeństwa. Nikomu o tym nie powiedziałam, nawet mamie, więc ktokolwiek zabierał rzeczy, nie wiedział, jak się ukryć.
Siedziałem przy kuchennym stole z laptopem i oglądałem zdjęcia. Serce waliło mi w piersiach, gdy przewijałem godziny nagrania.
Potem zobaczyłem Jane. Była w pokoju mamy, stała przy komodzie. Podszedłem, pewien, że ją widziałem.
Otworzyła pudełko z biżuterią i zajrzała do środka. Mój gniew wzrósł. Ale zamknęła pudełko i odeszła, nic nie biorąc.
Ulga przerodziła się w strach, gdy odtworzono kolejny film. Kilka godzin później pojawił się Kaden.
Ze zdumieniem patrzyłem, jak podszedł do szkatułki z biżuterią, wziął złoty pierścionek mamy, wsunął go do kieszeni i odszedł.
Zamarłem, nie mogąc pojąć tego, co widzę. Przez tygodnie obwiniałem Jane, ale potem okazało się, że cały czas się myliłem. Mój mąż – mój partner – był złodziejem.
Nagrałem film i wróciłem do domu, mając w głowie mnóstwo myśli. Kiedy przybyłem, Kaden zakładał płaszcz, gotowy do wyjścia. Stanęłam przed nim, blokując drzwi.
„Wiem wszystko” – powiedziałem drżącym głosem.
Wyglądał na zdezorientowanego. „O czym mówisz?” »
„Wiem, że ukradłeś mi mamę” – powiedziałem, wyciągając do niej pendrive’a.
